Toen ik in 1976 in Turkije was ontmoette ik een Française (M.J.), die me enthousiast vertelde over haar reizen door Afghanistan. Op aanraden van haar vrienden in Kabul om niet te lang te wachten– gezien de politieke situatie – was ze bezig een groepje te vormen om nog eens te gaan. Of ik er voor voelde om mee te gaan? Hoewel dol op reizen had ik over Afghanistan zo mijn twijfels. Ik wist niets van dat land!
Toen ik haar later opzocht in Parijs en zij mij (platen)boeken en daar gekochte voorwerpen liet zien raakte ik geïnteresseerd en al helemaal toen bij een lunch aldaar Afghanistan voor vrijwel alle aanwezigen bekend terrein bleek en zij zich er bovendien positief over uitlieten. Ik moest zeker gaan! De zoon van een van hen had zelfs met eigen auto daar rondgereden en veel foto’s en films gemaakt, die ik later tijdens een weekend in Belgie heb mogen bewonderen. Nog in Parijs heb ik zoveel mogelijk documentatie verzameld (in Nederland bleek later helemaal niets te koop over Afghanistan) en weer thuis inlichtingen gevraagd aan Buitenlandse Zaken. Ik had het geluk dat de Nederlandse Ambassadeur – standplaats New Delhi – net een inspectiereis door Afghanistan had gemaakt. Afghanistan, vroeger een monarchie maar de koning leefde in ballingschap, was nu een republiek met een President, die overigens een neef van de koning was. Het land neigde eerder naar het Westen dan naar het communisme en een reis werd zeer goed mogelijk geacht. Vergeet niet dat de eerste kidnaps al hadden plaatsgevonden en wij met een internationaal groepje wilden gaan.
Uiteindelijk gingen we met zijn vieren: M.J., haar (zeer bereisde) vriendin S., een vriend (G.) en ik. Plannen werden gemaakt, tickets gekocht en afspraken gemaakt met het gastvrije echtpaar in Kabul, – hun huis zou als uitvalsbasis voor verschillende tochten fungeren – dat voor auto + chauffeur en de benodigde papieren zou zorgen. Een week voor ons geplande vertrek werden echter onze tickets zonder opgaaf van redenen door het reisbureau geannuleerd….. (omdat wij onze rondreis zelf regelden misschien?). M.J. en ik hebben een hele Zaterdagmiddag zoveel mogelijk reisbureaux in Parijs afgestruind en net voor sluitingstijd bemachtigden wij tickets voor Brussel-Moskou-Tasjkent-Kabul (heen) en Kabul-Moskou-Parijs (terug), zodat wij toch konden vertrekken. Hoewel inmiddels flink ziek geworden (“je ziet groen”) trof ik de anderen de avond tevoren in Brussel waar we op het vliegveld logeerden en vele inkopen deden voor onze gastheer en gastvrouw.
Op 11 oktober begon onze lange tocht naar Kabul: 9-urige overstap in Moskou met veel gezeul van (alle) bagage en formaliteiten. Waren compleet afgesloten van de buitenwereld: geen pas, geen ticket, geen telefoon. Misten (om 01.40u) nog bijna het vliegtuig naar Kabul: konden niet bij onze paspoorten… In Tasjkent – waar we met al onze handbagage het vliegtuig uit moesten – weer dezelfde procedure. Na een slapeloze nacht eindelijk na vele malen over een zonnig Kabul te hebben gecirkeld (indrukwekkend) zijn we geland tussen de bergen op het vliegveld in de vallei buiten de stad . Wat een verademing….