Van 24 tot 27 oktober in Kabul vertoefd om “bij te tanken” maar het werden zeer drukke dagen. De eerste dag boodschappen in en rond Chicken Street, veel mooi borduurwerk gekocht (waar ik nog steeds plezier van heb), maar nog geen tapijtje, bezoeken gebracht aan postkantoor en bank – waar dromerige hippies hun toelage van thuis ophaalden – en fotograaf die me een soortgelijke camera als de mijne (een Retina Reflex) beloofde!
De volgende dag bleek dit een Retinette te zijn zonder lichtmeter en ook mijn andere accessoires pasten niet, helaas. Het is niet anders. Zo leuk dat S. ook is teruggekeerd: reizen is kijken en kijken is een kunst en die verstaat zij! Ook in de stad, waarin we ons al aardig thuis voelen, kijken we onze ogen uit. We verplaatsen ons per bus (alle vrouwen voorin!), te voet of per taxi door het gewirwar van straatjes, kraampjes, toeterende – soms heel fraai beschilderde – vrachtwagens, langs mannen met meestal volbeladen ezeltjes of paard en wagen, vrouwen in vaak mooi gekleurde boerka’s (hun ogen verstopt achter rasterwerk), hippies in hun Afghaanse jassen in diverse staten van gelukzaligheid etc.
We gingen naar de Russische Ambassade want we wilden proberen een tripje naar Tasjkent en Samarkand in te passen, waarvoor een visum nodig is. De ambassade leek wel een stad in een stad…. Helaas was het technisch niet mogelijk dit visum op tijd te krijgen… Vandaar per bus eindelijk naar het Museum dat buitengewoon interessant bleek te zijn. Bij thuiskomst M.J. en G. aangetroffen, die zijn teruggekeerd van hun barre en uiterst primitieve tocht naar Faizabad. Onze chauffeur had dus gelijk gekregen met zijn waarschuwingen: door sneeuwval waren de wegen daar nauwelijks begaanbaar… .
26 oktober: iedereen ziek (de microben vliegen door het huis). Hoe komt dat? Kou gevat, vermoeidheid, te vet eten onderweg? Vermoedelijk alle drie. Achteraf blijkt G. zelfs longontsteking te hebben….We besluiten vertrek naar Nouristan een dag uit te stellen. S en ik rustig de stad in (wederom bank, postkantoor en nu Kabul Hotel voor sanitaire stop, thee en sandwich (heerlijk zonder vet) en daarna ook de anderen getroffen bij een officiële Bouzkachi, waarbij zelfs de President (van de Republiek) aanwezig was. Aparte vakken voor de toeristen, de militairen, de overige mannen en vrouwen (uiteraard ook apart). Gehuurde camera uitgeprobeerd. ’s Avonds hielden we ons bezig met alle medicijnen en het programma voor Nouristan.
27 oktober: de microben vliegen nog steeds rond en ik besluit thuis en zo veel mogelijk in bed te blijven. ’s Avonds gezamenlijk in de stad gegeten in mooi restaurant.