De kampeerauto

Dit is het verhaal van de kampeerauto. Met die kampeerauto zijn wij als gezin tussen 1960 en 1974 op vakantie geweest. “Wij”, dat zijn mijn moeder en vader, broer Hans en ik. En natuurlijk onze hond Frenkie, die tot en met 1968 vaste bewaker was van ons mobile huis.

“Kampeerauto” was een woord dat mijn moeder had uitgevonden. Tegenwoordig zouden we het een camper noemen, maar dat woord bestond in die tijd nog niet. Het verhaal begint rond 1959. Het gaat natuurlijk over reizen en kamperen in Europa in de jaren 60. En het geeft een tijdsbeeld. Maar het gaat naar mijn idee vooral om verbeeldingskracht, strategisch denken, aanpakken en met een gulden heel veel kunnen doen.

De Kampeerauto op de Julierpas

Onze kampeerauto op de Zwitserse Julierpas, 1962

We genoten er allemaal van, maar wij vonden het aan de andere kant ook allemaal heel normaal, want zo deden we dat altijd. Maar dat was het niet natuurlijk. Als ik na de zomervakantie terug kwam op de lagere school mocht iedereen iets over zijn vakantie vertellen. Veel kinderen waren vaak niet eens echt op vakantie geweest. En als ik iets mocht vertellen werd de spreektijd meestal snel ingekort, want er was niemand 4 weken in het buitenland op vakantie geweest.

Zelf vind ik het verhaal nog steeds erg bijzonder. En ik denk dat het kenmerkend en ook bepalend was voor ons gezin. Hans en ik hebben geleerd en ervaren dat niets onmogelijk is. En dat is het beste dat je kunt meekrijgen in het leven. Daarom heb ik het verhaal een keer opgeschreven. Eigenlijk is het spontaan uit de pen gelopen. Buiten de foto’s, heb ik niets anders dan mijn eigen geheugen. En hoewel de auteur zeker niet mag klagen over zijn geheugen, is het zoals bekend, vaak selectief.

Je kunt het hele verhaal lezen door op de onderstaande links te klikken en natuurlijk kan je ook alleen op de links klikken die je interesseren, omdat alles onafhankelijk van elkaar leesbaar is.

Je kunt binnenkort ook direct naar de fotoserie als je even teug in de tijd wilt!

Hoe dan ook, veel leesplezier!

Bert Wenkenbach, maart 2017